Bloemgracht 132: DE BOTERSPRITS VAN BANKETBAKKER SCHERPBIER

In het begin van de vorige eeuw verhuist Fokko Scherpbier met zijn vrouw Elisabeth Hendrika Bonnecroij vanuit Utrecht naar de Bloemgracht in Amsterdam. Op no. 132 begint hij een banketbakkerij. Het vak heeft hij geleerd in zijn geboorteplaats Oude Pekela in Groningen. Uit Utrecht neemt hij een andere specialisatie mee: de botersprits.

Van pa Fokke leren zijn zonen Jan Edzard en Philippus Jacobus het banketbakken en zij nemen de zaak al snel over. De familie woont achter en boven de bakkerij. Op het dak staat begin jaren dertig een groot houten bord met daarop geschilderd in een 3-D letter: M.F. Scherpbier. Boven het zonnescherm staat in kapitalen in een zogenaamde 'halve-worst-letter' banketbakkerij.

Scherpbier heeft de bakkerij overgenomen van A.G. Koper. Die heeft al een confiserie, zoals dat zo mooi heet, aan de Nassaukade. En twee ondernemingen zijn gewoon teveel voor hem. E. Haenen is de banketbakkerij hier begonnen. In 1893, zie de bouwtekening hieronder, heeft hij de pui laten aanpassen naar de vorm zoals wij die nu kennen: grote ramen met de ingang strak in het midden.

In 1935 verhuist Philippus Jacobus met zijn gezin en zijn ouders naar Bussum. Jan Edzard verhuist een jaar later met zijn ega Cornelia naar de Legmaarstraat in die toen nieuwe wijk rondom het Mercatorplein. De Bloemgracht 132 blijft tot 1941 wel een banketbakkerij, maar dan gerund door anderen.

De pui van de buren, rechts op 130, is gemaakt in 1950. Op de kroonlijst staat dan strak geschilderd in kapitalen de naam en waar: 'Fa. G.W. Riechel slijpmateriaal'. Al vanaf 1928 runt Reichel hier zijn firma en houdt dat vol tot zeker begin jaren zeventig.

Zo, dan weet je ook weer dat deze gracht een honderd jaar geleden een stuk levendiger was dan tegenwoordig!